عمادتربتی1368_1278ش

فرزند حاج مال عبدالرضا واعظ خراسانى، متولد 1278در تربت حیدریه. در جوانى به سیرهى خانوادگى به کسوت روحانیت ملبس شد و پس از آموختن مقدمات زبان و ادبیات عرب، به تحصیل معارف اسالمى پرداخت و تا درجهى اجتهاد پیش رفت. در تشکیالت عدلیهى داور خدمت قضاوت را پذیرفت و چند سالى به شغل قضائى اشتغال داشت. بعد پروانهى وکالت دادگسترى گرفت و وکیل آستان قدس رضوى شد و تدریجاً صاحب امالک و مستغالت گردید و در مشهد اسم و رسمى پیدا کرد. در انتخابات دورهى چهاردهم در 1322که با جنگ بینالملل دوم و اشغال ایران توسط نیروهاى خارجى مصادف بود، از تربت حیدریه به وکالت مجلس شوراى ملى* انتخاب گردید. در تهران سوراخ دعا را خیلى زود پیدا کرد و با اعیان و اشراف و رجال تهران حشر و نشر یافت و زمینههائى براى هدفهاى آیندهاش فراهم آورد. در ادوار پانزدهم، شانزدهم، هیجدهم، نوزدهم و بیستم نیز به مجلس راه یافت. در مجلس از مداحان دولتها بود و همیشه از برنامه و لوایح دولت وقت دفاع مىنمود. در خوشرقصى و ازدیاد مال و منال تالش شبانهروزى داشت. به مناسبت همین حسن ارتباط، مدتى به نیابت ریاست مجلس برگزیده شد. در 1342 سنگر سیاسى خود را تغییر داد و این بار کاخ سنا را انتخاب کرد و با عنوان سناتورى، بازیگرى سیاسى خود را دنبال کرد. عجیب آنکه در مجلس اعیان هم عصاى دست دولتها و مفتاح تصویب لوایح و حل مشکالت دولت بود. در آنجا هم نیابت ریاست مجلس سنا نصیب او شد. مجموعاً شش دوره نمایندهى مجلس شوراى ملى و چهار دوره سناتور بوده است. در امور حقوقى و سیاسى نسبتاً با سواد و مطلع بود و در توسعهى امالک و جمعآورى اموال و بهرهگیرى از آن ها و دخالت در صنایع خراسان و گرفتن سهام بدیل نداشت. او در جوانى با دختر آیتاللَّهزاده خراسانى ازدواج کرد و همین ازدواج در پیشرفت او تأثیر به سزائى داشت. در 1368درگذشت

اشعار زیر که از سرودههای عماد تربتی است، از کتاب صد سال شعر خراسان نقل میشود

ایران ز چه آزردهی هر خار و خس است؟                              از بهر چه آزادی ما در قفس است؟ 

آزاد چو نیستم نمیگویم فاش                                              در خانه اگر کس است یک حرف بس است

 گَرد خط گِرد رخ یار کماهی بگرفت                                    در زمین هم عجب این است که ماهی بگرفت 

دل من را بهکنار خط سبزش جا داد                                    آب را کرد گلآلود که ماهی بگرفت 

چشمی که هزار چشم دارد در راه                                         چشمی که هزار دل رباید به نگاه 

از چشم حسود چشمزخمی دیدهست                                   خونین شده چون دل من آن چشم سیاه

حدود سالهای 1308یا 1309هجری شمسی مرحوم افسر رییس انجمن ادبی ایران غزلی را به مسابقه گذاشت و شاعران زیادی آن غزل را استقبال کردند و این غزل را عماد تربتی سرود

عشق مهرویان بهجز خون جگر دارد؟ ندارد                             آه و زاری در دل آنان اثر دارد؟ ندارد 

مدتی دل را به خون آغشته کردم تا نسوزد                             آتش عشق اعتنا بر خشک و تر دارد؟ ندارد 

با دل دیوانه دوش اندر سر زلفش بگفتم                                آخر این تیرهشب اندر پی سحر دارد؟ ندارد 

خواستم دل را مگر سازم رها از چنگ                                       عشقش لیک کبک از چنگل شاهین مَفر دارد؟ ندارد 

چون پدر شد پیر، دستش را پسر گیرد؟                                 نگیرد از پسر جز بهره منظوری پدر دارد؟ ندارد 

آنکه در دنیا زند دائم دم از صلح عمومی                                از زبان خویشتن روحش خبر دارد؟ ندارد 

جز بدِ همسایه را همسایه میخواهد، نخواهد                         غیر از این همسایهی ما در نظر دارد؟ ندارد